Dervişin Depresyon Hırkası

2019 herkes için biraz uzun bir seneydi. Bir ton can sıkıcı, ruh emici olay yaşadık. Bu seneyi depresyona girmeden atlatan insan sayısı 0 (SIFIR) neredeyse. B12'miz tükendi, ruhumuz epridi, 10 yıl falan yaşlandık. Kaz ayaklarımız kaz dağları oldu. Bünyemizde derman kalmadı. Hastane kapılarını aşındırdık. Siyasi yönden bakarsak da neredeyse kanser oluyorduk. Her şeyi güzel yapana kadar belimiz çıktı. Aklıma geldikce yeterince sevinemedik diye hayıflandığım olaylar cereyan etti. Seneye yıl dönümünde daha coşkulu kutlamalıyız. Gezegenler hiç rahat durmadı bu sene. Evi yanası Merkür Retrosu Maykıl Ceksın gibi geri geri yürümeyi seviyor. Astrolojiye inanmayanları bile imana getiren bir performans sergilemesi takdire şayandı. Dizi/Film dünyası kısır, sanal alem leşliklerle gündemdeydi. Bir skandaldan başka bir skandala nefes almadan koşan Twitter arkadaşımızı hepimiz alkışlıyoruz. Benim gibi bir bağımlıyı bile merhaba- merhaba seviyesine getirdi. Aşk hayatımız berbattı. Be

Bezgindi. Omuzları öne düşmüş yürüyordu. Sessizlik canını sıkıyordu. İnsanın bir nefese muhtaç olduğu o pus perdesi arasında kurtarılmayı bekler gibi bir hali vardı fakat şikayet etmiyordu. En azından bunu sesli dile getirmişliği yoktu. Her gün bir biri ardı sürüp giderken günlük işler bile ızdırap olmaya başladı. Özellikle yemek yemek işkenceydi. Ruhundaki dipsiz kuyuya taş atıyormuşcasına yiyordu. Tat almadan, keyifsizce. Lokmaların boğazına dizilişine şahit olup o gün de ölmeyecek kadar kuyuya yemek yolladığına ikna olduğunda aynı bezginlikle kalkıyordu masadan. Ev onun çevresinde bıraktığı pusla tozlanmıştı sanki. Ev işlerine aşinalığı yoktu. Para kazanma kısmını hep o halletmişti gerisini eşine bırakırdı. Artık yalnız olduğuna göre bu işlere bakması gerekiyordu ama nereden başlanır bilmediğinden ve şu durulmayan bezginlikten ötürü erteleyip duruyordu. Akşamüstü kapı çaldı. Kapıdaki kişi onun sürüdüğü ayaklarından, evin neresinde olduğunu, kapıya ne kadar yaklaştığını a