Dervişin Depresyon Hırkası

Bazen yere çöker uzun uzun yer karolarına bakarım. İnsanlar bunalınca genelde tavana bakar. Tavanlar çoğunlukla düz ve boştur.  Ben içimdeki boşluktan daha büyük bir boşlukla tanışmadım henüz ondan sebeptir ki hayatın anlamını sorgularken tavana değil içime bakarım.  Yer karoları, fayanslar, eski ahşap kaplamalar, halılar, kilimler... Oturur uzun uzun bakarsanız bir şekle bürünür.  Bazen bir kız görürsünüz bazen bir geyik.  Siz nasıl görmek isterseniz o an o anlamsızlık ve karmaşa ona dönüşür.  Tıpkı kavrayamadığımız konuları kendi istediğimiz, anlayabileceğimiz şeylere dönüştürdüğümüz gibi.  Gerçek tektir. Ama insan acı gelen gerçekleri daha yumuşak şeylerle takas eder. İnsanın belki de en büyük defosu kendi kendini kandırabilmesi. Başkasına aldanmak kolaydır. Senden gizlenen şeyi karşındaki hata yapmadığı sürece göremezsin bilemezsin. Kendinde de hata bulursun ama başkası tarafından kandırıldığında sen kurbansındır ve hiç bir duyguya sığınamazsan buna sığınırsın.  Kendini

"Winterfell kışı zorludur balam,  buz tutar yiğitlerin bıyığı.  Winterfell'de kaskatı, dimdik ölür adam,  kabullenmez yılgınlığı... " 8 yıllık maceramız son bulurken iki kelam etmek gerekiyordu. Bu diziye başlarken ergenlikten yeni sıyrılmış ponçiklerdik. Şimdi ilkokul bebelerinin "teyzeee" diye seslendiği kimseler olduk. Ben kendi adıma dizi serüveninden yara almadan çıktım. Bu arada dünyaya gelen 3 yeğenimden birine Arya ismini vermemiş olmaktan bahsediyorum tabii ki. Son sezonu bir çok insan beğenmedi. Açıkcası benim de pek içime sinmedi. Yani 2020'nin Nisan ayının 2. pazartesisi oturup 9.sezonun 1.bölümünü bekleyebilirim.Yaparım bunu. Bu sezona başlarken tek bir şeye odaklanmıştık. Ölüler ve dirilerin savaşı. Night King duvarı aşmış kuzeye geliyordu. Jon Snow birleştirici güç rolünü üstlenmiş kadınlar arasında bir o yana bir bu yana savruluyordu. Cersie her zaman ki gibi son anda satışa getirdi herkesi. Dizi tarihi boyunca çizgisinden 1 adım

 İskeleyle vapur arasına atılmış tahta köprüden geçiyorum. Biraz gerginim. Biraz da denizin sarsıntısı ile başım dönüyor. Senden geçti artık diyorum kendi kendime. Evde konuşabilirdik veya şu sahildeki bankta. Ben vapurları severim ve sevdiğimle sevdiğim bir yerde sevdiğim şeyleri konuşmayı da severim. Burada buluştuk hep. Yine burada buluşacağız. Önümde kahverengi kırçıllı paltosuyla bir kız yürüyor. Filmlerdeki kızlara benziyor ama benim gençliğimde oynayan filmlerdeki kızlara. Yeşil gözleri dalgın biraz. Benim hayalim değildir inşallah bu. Son zamanlarda kafam biraz karışıyor. Sema’nın büyük oğlanı şu avukata benzettim ya. Mahcubum… Akıl dediğin şey nasıl da oyun oynuyor insana. Bak yine savruldum. Üst kata çıkmam lazım. Nereye gittin yeşil gözlü kız. Aklımı başıma toparlamalıyım. Belki bu son konuşmamız olur belki gelemem artık vapura. Merdivenleri ikişer üçer çıkardım gençliğimde. Ne kızardı annem bana. Nereye gittin yeşil gözlü kız. Belki üst kata çıkmıştır o da. Merdive