Dervişin Depresyon Hırkası

  İnsan her şeye çok çabuk alışıyor. En büyük acılar bile zamana yenik düşüyor. Distopik bir öyküde okusak başımıza gelecekleri ben eminim alengirli bi küfür savururduk. Ama marketten aldığımız her şeyi çamaşır suyu ile silmeye bile alıştık biz. Maskeler altındaki nefessizliğe. İstanbul’un en son 1900’lü yılların başında tanık olunan boş sokaklarına.   Hemen uyum sağlama aşamasına geçtik. Ama aç ama tok. Bizi hayatta tutan belki de budur.                                                                               * Köye uyum sağlamak o kadar zor olmadı tabi. Bir kere Allah’ın dağında o kadar az insanla kalınca maske çıktı hayatımızdan. Oksijen çarpmasıyla tanıştık. Öyle ki sabah beşte dinç uyanıp akşam dokuz buçuk gibi yataklara koşuyorduk. Yeni biri gelince doğru karantinaya yollanıyordu. 14 gün boyunca yok sayıldıktan sonra virüssüz oldukları anlaşınca onlar da bu özgürlüğün tadını yaşadılar. Köyümüzde ev harici herhangi bir şey bulunmuyor. İhtiyaçlarımız şehre giden minibüs ve

  Derler ki “Tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar. Ya bir insan bir yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir.” Benim burada size anlatacağım hikaye kaygı dolu bir yolculukla başladı. 3 gün boyunca deli gibi çalışmış, evi   ve eşyaları toplamıştım. Üstüne üstelik öldürücü bir virüse yakalamadan 15 saat yolculuk etmem gerekiyordu. Yanımda kardeşim, annemle babamın bizi beklediği köyümüze gidiyorduk. 20 gün önce vefat eden dedemin cenazesine gidememiş üstelik karantinada tek başına bu acıyı göğüslemiş iki kardeş olarak en azından dedemizin kırkında bulunmak istemiştik. *   Bugün 19 şubat   2021. Dışarıda kar yağıyor. Hava sıfırın altında yedi derece. Köpeklere verdiğim su yarım saat içinde donuyor. Bir dağ köyünden yazıyorum size bu satırları. Az önce pencereden baktım. Köyün ortasında su içmekte olan ineklerin etrafında bir minik dana heyecan ile koşturuyor. İlk defa kar görüyor.   Öyle hareketli ki minik çifteleri havayı dövüyor. Dışarıda sadece çeşmeden akan su sesi   ve h